Meneer pastoor en onze MISsie.

kleedkamer voorbereiding

opwarmen

bijna wedstrijd klaar

Wederom scheen de zon op de mooiste dag van de week. Na een wisselende voorbereiding mochten we vandaag dan voor het “echie”” aantreden tegen Amicitia. De voetbalvereniging Amicitia bestaat dit seizoen 90 jaar. Amicitia-V.M.C. zoals de officiële naam schijnt te zijn, is voortgekomen uit een katholieke traditie. De afkorting VMC is afkomstig van de fusie met Voetbal Maartens College. Dat zal dan wel een katholieke school zijn geweest. Voor verdere verdieping over de geschiedenis verwijs ik graag naar hun website. Ik ben er even doorheen gescrold en de woorden; katholiek, zelfsturend, vriendschap, gezelligheid en sfeer zijn bij me blijven hangen. Dit in combinatie met een mooi zonnetje en een supergemotiveerde spelersgroep moet een garantie zijn voor een mooie middag. Op naar Groningen! Niks stond een mooie middag in de weg. Wessel, onze man van de Lidl, berichtte me vrijdag dat hij ziek op bed lag. Hoewel de groente- en fruitafdeling bekend staat als de beste in supermarktland heeft dit er niet voor kunnen zorgen dat Wessel voldoende vitamientjes binnenkreeg. Zoals gebruikelijk ging er vanuit de groep een mooie fruitmand naar de zieke in de hoop dat hij snel weer beter is. Nadat iedereen in de kantine zijn beschikbaarheid voor de maand oktober had doorgegeven, vertrokken we naar de stad. Bram, onze huizenverkoper, schitterende vandaag in afwezigheid maar gelukkig was zijn broer weer fit en sloot met enige vertraging aan bij de spelersgroep. Ook de andere Jos sloot iets later aan deze middag, iets met een oppasprobleem en een éénkennig kind. Hij staat open voor tips en adviezen van doorgewinterde ouders die ook met dit bijltje hebben gehakt. Met twee Jossen op de bank begonnen we aan de wedstrijd. Onze leidsman van de middag liet zich voor de wedstrijd al gelden, als meneer pastoor vertelde hij aan ons als koorknaapjes wat er van ons verwacht werd die middag. Volgzaam als we zijn knikten we braaf en vertelden we hem, dat als we een overtreding zouden maken, dit vooral door onze eigen onkunde kwam. Al snel kwamen we erachter dat we tegen een sterke tegenstander speelden en onze onkunde was zichtbaar. De spelers van Amicitia gingen stevig de duels in en de grens werd daarbij opgezocht en soms overtreden, dat schijnt ook iets katholieks te zijn. Meneer pastoor was wat éénkennig deze middag en liet veel toe, als een stelkoorknaapjes waren we vanmiddag lijdend voorwerp. We stonden tegen een tegenstander te voetballen die een maatje te groot was en als snel stonden we met 2-0 achter, via een fantastische goal van onze geslepen spits Thomas kwamen we nog op 2-1 en dit was tevens de ruststand. Na de rust kregen we voor het begin van de tweede helft nog een preek van meneer pastoor waarin de boodschap was dat we vooral naar hem moesten luisteren en geen commentaar op de leiding mochten hebben. Al vrij snel in de tweede helft moesten we opbiechten dat er vanmiddag niet zoveel te halen was. Om eerlijk te zijn was het vooral genieten van de mooie doelpunten die door het zelfsturende team van Amicitia werden gemaakt. Plezier, gezelligheid en sfeer waren inderdaad sleutelwoorden die bij onze tegenstander zichtbaar waren. Met een eindstand van 9-1 werden we deze middag afgedroogd. Met een ervaring rijker en een illusie armer, maar met het rotsvaste geloof dat het volgende week beter zal gaan hebben we het heiligdom van meneer pastoor verlaten en keerden we terug naar ons eigen mooie sportpark. Daar genoten we nog van een biertje en een laatste avondmaal.

Henk Hoekstra