Aan de keeper lag het niet!

Vos in actie.

Rare bewegingen van een Borger speler.

Op naar de bal.

Borger 2 stond vandaag op het programma. Een relatief onbekend team uit het mooie Drentse land. Een prima dorpje om in de zomer een ijsje te kopen of doorheen te fietsen als je in de buurt bent of op de camping staat. De sfeer doet er altijd gezellig aan dus we rekenden op net zo’n tegenstander. Een campingelftal verwachten we niet maar zeker een tegenstander die te kloppen was. In de week voorafgaande aan de zaterdag was ondergetekende druk met het bij elkaar krijgen van een volwaardig team. De bezetting was minimaal deze zaterdag. We wisten dat we het loopvermogen van Daan zouden missen vandaag en de scherpe duels van Bert behoorden ook niet tot ons wapenarsenaal. Beide heren waren hun lijf aan het tarten en gingen dit weekend de halve marathon lopen op het mooie Terschelling. Michel, onze keeper, had in de vorige wedstrijd enkele ribben gekneusd en met een verkoudheid daaroverheen kun je je een beetje voorstellen hoe zijn week was geweest. Pijnlijk dus en niet in staat om het doel te verdedigen. Ik had Vos al kenbaar gemaakt dat hij zich klaar kon maken voor een zaterdagje ballen tegenhouden. Echter in de loop van de week kwam het zelforganiserende vermogen van ons team naar voren. GP gaf aan dat hij wel een middagje in de vuurlinie wilde gaan staan, als politieagent is het ook goed om dat te ervaren, gaf hij aan. 

Thijs en Thomas gaven aan ziek te zijn en het was onzeker of beide heren aan de wedstrijd konden beginnen. Gelukkig sloot Lars aan vanuit het tweede en dit maakte dat er direct 300% meer supporters langs de kant stonden. Wessel zag in de app de worsteling van de leider en gaf aan de eerste helft ook nog wel het team te kunnen versterken. Opa Theo kon wel even achter de kinderwagen plaatsnemen. De opstelling was echter al bekend gemaakt en aangezien dit jaar goed gedrag beloond wordt, zat er voor mij niets anders op dan mezelf op de wisselbank te zetten. Wessel moest beloond worden voor zijn betrokkenheid bij het team. Achteraf gezien bleek dit de beste keuze van de middag. 

Met Jeroen Verver als vlaggenist begonnen we aan de wedstrijd. Gezien de ranglijst zouden we een lastige middag krijgen maar dit viel in de eerste helft erg mee. We speelden gecontroleerd en hadden meer overwicht. Via een mooie aanval aan de rechterkant waarbij Wessel de bal met een subtiele voetbeweging doorspeelde kwam Jos één op één met de keeper te staan. De look-a-like van Ruben van der Meer kon nog net de inzet van Jos keren. Ook een kopbal van Wessel werd nog tegengehouden. Aan de andere kant wist GP met zijn atletische lichaam de doelpogingen van Borger te keren. We gingen met een 0-0 tussenstand op naar het kopje thee van Heiko. In de rust moesten we door wat kleine pijntjes de nodige wissels doorvoeren. En hier begon de ellende. Duidelijk werd dat de rol van de leider en de rol van speler veel kan vragen van iemand. De scherpte die er bij de organiserende taken waar te nemen was kreeg geen vervolg in het veld. Al vrij snel stonden we met twee nul achter en werd mij door de vrienden van het team kenbaar gemaakt dat ik toch wel bij alle tegengoals in de buurt was, daar was ook alles mee gezegd; een sprintduel verloren en een duel te slap ingegaan. Zelfs GP kon hier niks meer tegen doen. Heerlijk om te zien hoe dan de wisselbank (lees Dion en Jos) met een grote glimlach op hun gezicht hun moment pakken en haarfijn de vinger op de zere plek weten te leggen. Bij uitdelen hoort ook incasseren en dat was deze middag het geval. Gelukkig bleven we wel voetballen als team, dat dan wel weer, en wisten we uiteindelijk nog twee keer het net van de tegenstander te vinden. Helaas was dit niet voldoende voor een gelijkspel aangezien Borger ook nog twee keer GP wisten te passeren. 

Wederom hadden we een middag die we teleurstellend afsloten, alle reden dus om met elkaar nog even een biertje te drinken in de kantine en ons verdriet te verdrinken. Volgende week wacht TKB 11 thuis, hopen dat dit meer vreugde brengt. 

Henk Hoekstra