Ik ben zo BOOS!

Altijd hebben we het over de scheidsrechters, dat ze zo moeilijk te krijgen zijn en dat we dankzij hun toch kunnen spelen. Ze worden rucksichtslos gesteund door de KNVB en hun clubs. En dat is maar goed ook, want ze doen het uit liefhebberij en spelers of publiek maken het hun, geëmotioneerd als ze kunnen zijn niet altijd gemakkelijk. Ik ben doorgaans blij met ze.

Zo gaf ik voor de wedstrijd in de app naar onze meiden de foto van de scheids door met een positieve note dat het vrolijke Frans leek, die ons zou gaan fluiten obv zijn prettige foto.

Voor de warming up in de commissiekamer deden we al een weddenschap of dit nu wel of niet de scheids was die de vorige keer vroeg om alle sieraden af te doen en toen onze vrouwen dat hadden gedaan er nog een verborgen piercing was ontdekt die ook nog af moest of er werd niet gespeeld tegen de gastvrouwen, die wel gewoon hun sieraden mochten dragen. Ik dacht dat t hem niet was, maar verloor daardoor een biertje.

We willen goede gasten zijn, ik, ja vandaag is het eens in de ik-vorm, bracht uit fatsoen een door lycurgus vergeten lege ballen-(of doelnetten-) zak terug naar de commissiekamer en gaf dit aan aan de scheids die net voorbij liep. Hij knikte tevreden.

Voor aanvang van de wedstrijd liepen we naar de coach van Lycurgus en wensten de dame die we heel goed kenden van andere confrontaties een prettige wedstrijd. Ze was vriendelijk.

De scheids legde onze grensrechter een bijzondere regel uit die volgens hem uit de keukencompetitie komt, dat wanneer hij ook maar 1x vlagde voor buitenspel terwijl de bal niet door de persoon werd geraakt die buitenspel stond hij de grensrechter het volgend vlagmoment zou laten staan…….Huh?

We waren de bovenliggende partij zonder twijfel, er werd door HS88 mooi opgebouwd en diverse kansen ontstonden voor de goed keepende Lycurgus goalie. Onze Esmee werd nauwelijks getest, maar waar wel, daar deed ze haar werk uit t boekje, geholpen door onze solide verdedigers.

Ondertussen brulde de scheidsrechter over het halve veld, dat onze grensrechter NIET MOCHT COACHEN!!. Daar heeft ie gelijk in, maar loop even aar hem toe.

Maaike maakte in de 34^e minuut dan ook uit een assist van Daphne een schitterende eerste goal.

De scheids werd vinniger, hij foeterde Jacobine uit om niks, ik denk weer; huh? Hij keek of blikken konden doden tegen een reservespeelster om niets. Ik zei tegen onze trainer, die man die moet van zichzelf nog een rode kaart gaan geven aan iets of iemand, ik voel m aankomen.

We haalden de rust met slechts die 0-1 dat had meer moeten zijn.

In de rust werd de scheids wel even aangehaald en werd verwacht dat Lycurgus gespitst het veld op zou komen op zoek naar de gelijkmaker. Leuke meiden trouwens stuk voor stuk.
We wilden goede gasten zijn, dus bracht ik netjes het theerek terug en passeerde de scheids, die goedkeurend knikte.

Maar een gespitste tegenstander, daar kwam niet veel van. Onze zucht naar meer goals leverde vele kansen op. We bleven sterk en er was geen enkele reden om aan te nemen dat we hier niet als winnaar zouden weg komen, hooguit vroeg ieder zich af wanneer de volgende goal voor ons zou vallen.

Tot de 77^e minuut waar een lichte halve schouderduw in de 16 mtr door onze centrale verdediger tot penalty tegen werd gebombardeerd. Het bleek de ultieme kans voor deze scheidsrechter om zijn gram te halen. Ik was boos en onze trainer was boos en allemaal werden we boos.

Twee week kregen we een terechte penalty tegen en die werd gestopt door Esmee. Al klappend en juichend vergaten onze dames toen de rebound weg te werken en werd alsnog gescoord. We waren nu dus bedacht op een evt rebound, alleen stopte Esmee hem wonderwel weer en had hem klem. Nu konden we juichen voor haar, de penaltykiller. Maar dit was van korte duur. Er was niet gescoord en dat was voor de scheids reden om nu al zijn skills in te zetten, hij had (als enige) iemand te vroeg een stapje zien maken en de strafschop diende te worden overgenomen. Ik werd woest! En de trainer werd woest. En iedereen werd woest.

Lycurgus selecteerde een nieuwe speelster voor deze herkansing en die faalde niet.

We waren in alle staten, niet lamgeslagen, maar zo ontzettend kwaad om dit onrecht wat ons werd aangedaan. Lycurgus excuseerde zich voor het gedrag van hun scheids; stop nu maar, met hem is niet te praten, werd gezegd. Maar we waren bestolen en liepen het veld op, dit mocht niet gebeuren, maar we stonden machteloos. Deze man persoonlijk sloeg onze droom aan gort, een vaste plek in de top 3. Hij stuurde mij terug en gelukkig deed ik dat, want onze trainer werd om eenzelfde actie en wat commentaar niet achter de hekken maar van het gehele veld verwijderd met rood.

Ik wilde het escaleren dit onrecht, kookte van woede, maar zag hoe onze Vrouwen in een kring gingen staan en elkaar toespraken; we gaan dit sportief wreken, rechtzetten voor onszelf en onze trainer. Dat verdiende diep respect en steun.

Ook het Lycurgus team bleef rustig, de coach troostte ons op afstand schouderophalend, maar begrijpelijk in hun nopjes, dat verdiende ook respect.

De jacht op de winstpunten was ingezet en met de moed der wanhoop werden links en rechts nog aanvallen opgezet, maar het lukte niet meer, we waren vol energie begonnen hier, maar gebroken. En daar was maar 1 oorzaak voor, dat was deze verschrikkelijk scheidsrechter.

Normaal gesproken heb ik veel respect voor de mannen en vrouwen die er altijd maar weer voor ons staan, maar deze man mag nooit meer fluiten, dit is zo gemeen, ik was er echt ziek van.

Respect heb ik dan weer voor de leidster van Lycurgus en speelster Kathy die me na de wedstrijd lieten uitrazen en begrip toonden waardoor de kwade emoties enigszins wegebden. Hiermee voorkwamen ze een waarschijnlijke daad waar ik later zeker spijt van zou hebben gekregen. Zij zijn dan weer bang wat ze met de return wel niet zullen meemaken. Nou meiden jullie hoeven niet te vrezen, jullie zijn een prima team en wij hebben uitstekende bevlogen scheidsrechters die de regels kennen, jullie zijn van harte welkom. Maar onder die man spelen wij geen wedstrijd meer in ieders belang.

We willen nette gasten zijn, dus ruimde ik de rommel uit de dugout op en liep het veld af.

In de commissiekamer trof ik een bestuurslid die de beslissing van de scheids had gezien en ons gelijk gaf, maar het kwaad was immers al geschied. Niet de scheidsrechter maar hij wel, met de leidster van hun gaven aan de rode kaart voor de trainer alsnog te schrappen, een doekje voor het bloeden.

Waar ik me zo op had verheugd, een broodje worst bij Lycurgus; ik KON het niet kopen deze keer, ik wilde alles rechtzetten en daar weg. Maar rechtzetten zit er niet in, ik ben gefrustreerd nog steeds.

We zijn nette gasten dus we ruimden de kleedkamer nog wat op en haalden er de trekker door zoals het hoort

Waarom acteerde hij niet zoals het hoort?

Ik snap nu hoe spelers en toeschouwers zo kwaad kunnen worden op arbiters ik was het ook. Daarom schrijf ik het hier maar van me af. Een slecht verslag van een niet te winnen match. Sorry

JAN IS BOOS! (en trots op onze vrouwen voor het fatsoen, de teamgeest en getoonde prestaties hier bij Lycurgus)